تور مسافرتی: باستانشناس و پژوهشگر دوران پارینه سنگی اظهار داشت: بر مبنای شواهد و یافته های دیرینه شناسی احتمال اینکه مازندران مهم ترین کریدور ارتباطی انسان های نوسنگی از آسیا به اروپا باشد وجود دارد.
به گزارش تور مسافرتی به نقل از ایسنا، الهام قصیدیان دیرینه شناس و پژوهشگر دوران پارینه سنگی در نشست علمی دیرینه شناسی اولین ساکنان مازندران که در اداره کل میراث فرهنگی و گردشگری استان مازندران برگزار شد، اظهار نمود: سنگ در زندگی انسان های ماقبل تاریخ عنصر بسیار مهمی تلقی می شده و یکی از اساسی ترین ابزارهای شکار بوده است.
وی با اشاره به اینکه در زمانی که فلز نبوده تنها ابزاری کاربردی که ماندگاری بالایی هم داشته سنگ بوده است، خاطرنشان کرد: در این دوران که به پارینه سنگی معروف است، انسان اولیه با تراش های کوچکی در سنگ ها و تولید تیزی در آن استخوان، گوشت و چوب را می بریده است.
این دیرینه شناس با اشاره به اینکه پرکاربردترین سنگی که در این دوران استفاده می شده سنگ چخماق بوده است، خاطرنشان کرد: به علت سیلس بالای این نوع سنگ با کمی برش بعنوان سرنیزه یا در دباغی پوست به کار می رفته است.
قصیدیان با اشاره به اینکه نخستین سنگ هایی که انسان های اولیه از آن بعنوان ابزار شکار استفاده می کردند، قلوه سنگها بوده اند، اظهار نمود: انسانهای دوران پارینه سنگی که اغلب در کنار رودخانه ها سکنی داشتند، کم کم دریافتند که با برش هایی روی قلوه سنگ های اطراف رودخانه و تولید تیزی می توانند کارایی آنرا بالا ببرند. هنوز در قسمت هایی از آفریقا و آمریکا، مردمان بومی از این روش استفاده می نمایند.
وی تصریح کرد: انسان های دوران پارینه سنگی از این سنگ ها برای شکار ماموت و گوزن که یکی از منابع مهم غذایی این دوران بوده است، استفاده می کردند.
این دیرینه شناس اظهار داشت: مهم ترین ضعف انسان های پارینه سنگی این بود که تنها حیوانات بزرگ را می توانستند با این ابزار شکار کنند و توان شکار حیوان کوچک را نداشتند ازاین رو با شروع تغییرات اقلیمی و سرد شدن هوا، حیوانات به مناطق گرمسیر کوچ کردند و این انسان ها مهم ترین منابع غذایی خویش را از دست داده و منقرض شدند.
قصیدیان خاطرنشان کرد: از حدود ۴۰۰ هزارسال پیش یعنی در دوران پارینه سنگی میانی، انسان هایی پا عرصه زیست نهادند که توانستند با سنگ ابزارهایی ظریف تر درست کرده و حیوان کوچک جثه چون خرگوش و پرندگان را هم شکار کنند.
وی با اشاره به اینکه دست افزارهای دوران پارینه سنگی عموما ساخته دست انسان های نئاندرتال است، خاطرنشان کرد: در این دوران انسان ها هنر نقاشی دیواری را اختراع کردند و توانستند مجسمه هایی از عاج و استخوان بسازند.
این دیرینه شناس درباره علت اهمیت مازندران در دوران پارینه سنگی خاطرنشان کرد: بنا بر شواهد و اسناد موجود، آفریقا قدیمی ترین سکونتگاه های انسان اولیه است اما با عنایت به تغییرات اقلیمی و کمبود موادغذایی انسان ها مجبور به مهاجرت از این منطقه شدند. انسان های اولیه از ۲ مسیر می توانستند از آفریقا خارج شوند، یک راه شاخ آفریقا و مسیر اریتره و راه دیگر با استفاده از مسیر مصر و فلسطین به اروپا بوده که وضعیت اقلیمی مناسبی داشته و توانستند از این طریق کوچ کنند.
وی با اشاره به اینکه ایران در مرکز و کانون مهاجرت این انسان ها قرار داشته است، اظهار داشت: به علت شرایط مساعد، ایران می توانسته سکونتگاه خوبی برای انسان های اولیه باشد.
این دیرینه شناس با اشاره به کاوش هایی که در غارهای مازندران صورت گرفته است، خاطرنشان کرد: برپایه کاوش ها، قدیمی ترین غارهای مازندران به ۱۱ تا ۱۳ هزار سال پیش می رسد که این با زمان انسان های نئاندرتال بسیار فاصله دارد.
وی با اشاره به اینکه طی کاوش هایی که در منطقه یانه سر انجام شده احتمال می رود که مازندران مهم ترین کریدور ارتباطی انسان های نئاندرتال از آسیا به اروپا بوده است، تصریح کرد: به علت وجود غارها و پناهگاه های صخره ای مختلف و رودخانه های فراوان در این منطقه، یانه سر و شرق مازندران می تواند یکی از گزینه های مهم ارتباطی انسان های دوران پارینه سنگی از آسیا به اروپا باشد. این تنها یک احتمال است و باید تا پیداشدن شواهد و بقایای استخوانی مطالعات و جستجوهای بسیاری صورت گیرد.
