تور مسافرتی: جاجیم دوزهای «زیارت» حالا سال های سال است که از این راه نان در می آورند و همه غصه این روزهایشان این است که دیگر کسی از آنها جاجیم نخرد و زندگی شان لنگ بماند.
«زیارت» اسم یک روستاست؛ درست در امتداد جاده ناهارخوران و به سمت کوهستان های جنوب شهر گرگان. یک روستای سرسبز و زیبا که زنانش نسل به نسل نخ های رنگین و ظریف پشمی را به هم دوخته اند، چله کشی کرده اند و نقش بافته اند با دست های ظریفشان.
زنان روستای «زیارت» از بچگی کارشان همین بوده که زل بزنند به نقوش لوزی نشسته در رنگ های راه راه اما شاید فکرش را هم نمی کردند که یک روز این جاجیم های رنگی که عمر گذاشته اند پایشان دیگر کفاف روزمرگی هایشان را ندهد.
خاله طاهره یکی از اهالی زیارت است که خیلی وقت است در زیرزمین نمور خانه اش جاجیم می بافد و خرج خودش و دخترش را از همین راه در می آورد. او ۴۰ سال است که کارش تنیدن گلوله های رنگی نخ به دور این چهارمیخ چوبی است و اگر همین هم نباشد او دیگر از پس هزینه های زندگی برنخواهد آمد. او بیمه نیست و هیچ حمایتی هم از جانب هیچ ارگانی ندارد.
او در روز حدود یک تا دو متر جاجیم می بافد و آنها را متری ۲۰ تا ۳۰ هزار تومان می فروشد. اما این روزها ذهنش درگیر این مورد شده که جاجیم ها دیگر مثل سابق خریدار ندارند. خاله طاهره نگران است که کسی کارهایش را نخرد و می گوید که اگر جاجیم ها فروش نرود، زندگی اش لنگ می ماند. می گوید که دیگر دارد از کار افتاده می گردد و دل نگران روزهایی است که دیگر نتواند کار کند.
اگر گذرتان به «زیارت» افتاد حتما سراغ خاله طاهره را بگیرید؛ او و خیلی از زنان زیارت چشم انتظارند به جهت اینکه برای جاجیم های ظریف و رنگارنگشان خریدار پیدا شود. بلکه چرخ زندگی شان بچرخد.
این تصاویر پاییز امسال توسط حدیثه پاسندی (عکاس خبرگزاری ایسنا) در روستای «زیارت» ثبت شده اند.