به گزارش تور مسافرتی مدیر مجموعه آثار باستانی ایران در موزه لوور به تفاهمنامه ای که انحصار حفاری، کشف و انتقال آثار باستانی ایران را به فرانسه داد، اشاره نمود و از مجموعه شگفت انگیز تمدن ایران سخن اظهار داشت که تحت تاثیر آثار مشهور لوور همچون لبخند «مونالیزا»، کمتر مورد توجه بازدیدکنندگان قرار گرفته است.
به گزارش تور مسافرتی به نقل از نیویورک تایمز، «ایلین شولینو» روزنامه نگار ارشد و رئیس دفتر نشریه نیویورک تایمز در پاریس، در گزارشی درباره مجموعه آثار باستانی ایران در موزه لوور، چنین نوشته است: «من تنها یک مرتبه و در سال ۱۹۸۲ از «شوش»، شهر باستانی ایران، بازدید کردم؛ آن هم در سفری به مرز غربی ایران و در جریان جنگ ایران و عراق. ارتش عراق بخش اعظمی از خوزستان را که شهر شوش هم در آن قرار دارد، مورد حمله قرار داده بود. ایرانیان آن زمان می خواستند تمام مردم جهان شاهد صدمه های وارد شده به این شهر باشند. حملات ارتش عراق به کاخ های ۱۰۰ هزار هکتاری داریوش بزرگ در شهر شوش که از قرن پنجم قبل از میلاد مسیح بازمانده بود، شدیداً صدمه وارد کرد.
زمانی که داریوش امپراتوری ایران را در دست گرفت، شوش را بعنوان پایتخت دائمی خود برگزید. شوش که یکی از قدیمی ترین شهرهای جهان است، با تبدیل به قطب تجاری، ادرای و سیاسی، به اهمیتی در حد «پرسپولیس» دست یافت.
قبل از حملات عراق، اثر چندانی از این کاخ ها باقی نمانده بود؛ چون که در طول قرن ها این مکان توسط مهاجمان تسخیر، غارت و نابود شده بود. در سال ۱۸۸۵ باستان شناسان فرانسوی مجموعه عظیمی از آثار باستانی را در این مکان کشف کردند. بیشتر آثار مکشوفه در نهایت از موزه لوور سر درآوردند.»
شولینو در ادامه این گزارش به یک اعتراف صریح اشاره می کند: «ژولین کانی» مدیر مجموعه آثار باستانی ایران در موزه لوور می گوید: “سال ها پیش فرانسه توافقنامه ای بسیار زیرکانه و انحصاری امضا کرد؛ در خصوص این که حق حفاری این منطقه برای دهه های متوالی انحصارا با فرانسه باشد و هر آنچه که کشف می شد می توانست به این کشور منتقل شود. “
بعد از آن که رضا شاه پهلوی در سال ۱۹۲۵ قدرت را در ایران به دست گرفت، توافقنامه ی دیگری تنظیم شد که از سال ۱۹۲۸ به بعد اکتشافات بین دو کشور تقسیم می شد. با وقوع انقلاب سال ۱۹۷۹ در ایران این قبیل پروژه ها به پایان رسید.
این روزها موزه «لوور» آثار باستانی باقی مانده از شوش را جزو ارزشمندترین دارایی های خود محسوب می کند اما با وجود آثار مشهوری همچون تابلو نقاشی «مونالیزا» که پربازدیدترین اثر این موزه به حساب می آید یا مجموعه اسلامی، تالار ایران از آنجایی که دسترسی به آن هم مشکل است کمتر مورد بازدید قرار می گیرد.
به قول مدیر مجموعه آثار باستانی ایران در موزه لوور، سرگذشت شهر «شوش» حتی در بین بازدیدکنندگان ایرانی که این شهر را با «پرسپولیس» اشتباه می گیرند، کمتر شناخته شده است.
موزه لوور در اواخر سال ۲۰۱۸ از نمایشی سه بعدی به زبان های انگلیسی، اسپانیایی و فرانسوی بهره گرفت که با استفاده از آن بازدیدکنندگان می توانند سفری مجازی به شوش را تجربه کنند. با این تلکنولوژی بازدیدکنندگان از دروازه های عظیم وارد کاخ می شوند و از سالن مملو از ستون می گذرند تا در نهایت به تالار پادشاهی برسند.
این تصویر یک ستون سنگ آهک را نشان داده است که زمانی نزدیک به ۲۱ متر متر ارتفاع داشته و در قسمت بالایی با دو گاو نر زانو زده مزین شده است و بعنوان اثر باستانی اصلی در تالار اصلی پارسی موزه لوور شناخته می شود. سی و شش عدد از این ستون ها زمانی نگهدارنده سقف سالن کاخ شوش بودند. این ستون در حالی در شوش کشف شد که از نقاط مختلفی شکسته شده بود.
شوش مرکز هنری ساخت آجر بود. آجرهایی عظیم و مزین شده با کتیبه های رنگارنگ که در بعضی از آنها از نقوش برجسته استفاده شده که در کنار یگدیگر همچون پازلی هزار تکه قرار می گرفتند. در بعضی از این کتیبه ها می توان کمان داران، شیرهای نر در حال غرش یا شیر دال را مشاهده کرد.
یکی از عجیب ترین آثاری که موزه لوور وجود دارد، دسته ای از یک کوزه متعلق به قرن چهارم قبل از میلاد مسیح است که به شکل یک قوچ بالدار ساخته شده است. این اثر چنان با ظرافت از طلا و نقره ساخته شده است که به نظر می آید در حال پرواز کردن است. زیورآلاتی از جنس طلا و سنگ های گران بها و مجسمه های فلزی و سفالی و از جنس عاج هم از آثار قابل توجه این مجموعه به شمار می روند.
اگر از تالارهای داریوش خارج شوید، با یک ستون سنگی سیاه رنگ دو متری، گنجینه ای دیگر از شوش مواجه خواهید شد. این کتیبه سنگی که «قانون حمورابی» به خط میخی بر روی آن حک شده است مجموعه ای از قوانین است که به دستور پادشاه بابلی ساخته شد. در سال ۱۷۵۰ قبل از میلاد این ستون بعد از فتح بابل به شوش منتقل شد.
مدیر مجموعه آثار باستانی پارسی این موزه می گوید: این سوال از من پرسیده شده که چرا به ایران علاقه مند هستم باید بگویم دلیلش این است که ایران مرکز جهان بوده است. امپراتوری پارسی، مرکز جهان در آن دوره به شمار می رفت. وقتی به این تالارها وارد می شوید در حقیقت به سرزمین پارس قدم گذاشته اید.»
