به گزارش تور مسافرتی بخشی از موزه عروسک، اسباب بازی و لباس اقوام به معرفی البسه سنتی ایران زمین اختصاص دارد موزه ای که فقط نمایش آثار در آن مطرح نیست و بازدیدکنندگانش از ۳ تا ۹۰ سال سن دارند.
به گزارش تور مسافرتی به نقل از مهر، موزه اسباب بازی ها، موزه عروسک های ملل و موزه لباس اقوام ایرانی همه با هم از فروردین ماه امسال در یک ساختمان جمع شدند. ساختمانی که در میرداماد میزبان عروسکهایی از کشورهای مختلف بود، حالا به موزه جدید در دروازه دولت آمده تا در چارچوب سه موزه در سه طبقه میزبان بازدیدکنندگانی باشد که هر روز از ساعت ۹ تا ۱۸ به دروازه دولت می آیند. هر چند این جابه جایی چندان برای آنها خوشایند نبود چون باید همه آثار سه موزه را در یک ساختمان جا می دادند و از سویی کوچه فیات در دروازه دولت برای گردانندگان این موزه چندان دلچسب نیست چون اتفاقات اجتماعی زیادی به خصوص در شب این موزه داران را آزار می دهد. هر چند که سر کوچه موزه پمپ بنزین بوجود آمد اما هنوز مشکلات کوچه فیات حل نشده است. با این وجود سه موزه در چارچوب یک ساختمان میزبان توریستهای داخلی و خارجی زیادی است از ۳ ساله تا ۹۰ ساله.
تفاوت این موزه با موزه های دیگر در این است که چون در اختیار بخش خصوصی است، باید از قبل برای دیدنش برنامه ریزی نمود. گروههایی که به این موزه می آیند باید از قبل به موزه اطلاع دهند. افرادی هم که به صورت شخصی و تک نفره می خواهند به اینجا بروند تنها روزهای ۵ شنبه و جمعه می توانند حضور پیدا کنند.
بازدیدکنندگان از موزه تنها به دیدن چند عروسک نمی روند. آنها با موضوعات مهمی آشنا می شوند مانند اقوام ایرانی، لباس های سنتی، اسباب بازی های ایرانی و خارجی و کلی موضوعات دیگر بنابراین است که حتما باید راهنمایی آنها را به دیدن جزئیات موزه دعوت کند.
علی گلشن و مسعود ناصری با هم این موزه را ایجاد کردند. آنها نه تنها مدیر موزه بلکه بعنوان مجموعه دار لباس و عروسک، توریست و عکاس و پژوهشگر هم شناخته شده اند. حالا هر کجا هر کسی که بخواهد در این عرصه ها اطلاعاتی به دست آورد از آنها و از موزه شان کمک می گیرند.
علی گلشن با خبرنگار مهر در بین مجسمه اقوام ایرانی که بیشتر آنها بانوانی هستند که لباس سنتی هر منطقه را به تن دارند، گفتگو نمود و درباره این بخش از موزه سه گانه اش اظهار داشت: تنوع لباس در زنان اقوام بیشتر از مردان است و هنوز بسیاری از زنان لباس سنتی را به تن می کنند. شاید بنابراین است که ما اینجا بیشتر لباس زنان را به معرض نمایش گذاشته ایم ولی مجموعه لباس های مردانه هم داریم منتها فضای این موزه به ما اجازه نمایش همه آثار را نمی دهد.
او سفارش ساخت مانکن هایی از زنان اقوام را داده است تا حتی چهره آنها هم با لباس هایشان شباهت به مردم منطقه مورد نظر داشته باشد بعنوان مثال چهره یک زن جنوبی باید با چهره زن شمالی متفاوت باشد همانطور که لباس هایش متفاوت می باشد. تیم موزه دار به المان های دیگر هم دقت کرده اند. اینجا تنها نمایش لباس مدنظر نبوده است. در کنار هر زن نمادی از باورهای او هم به نمایش درآمده است تا بتواند راوی زندگی آنها هم در منطقه خودشان باشد.
حتی ابزار موسیقی هم در کنار آنهاست و اگر کسی از قوم خاصی بازدیدکننده موزه باشد می تواند از آن بهره برده و با کسب اجازه از موزه دار، برای بازدیدکنندگان دیگر بنوازد. راهنمای موزه هم از این آثار و المان ها در روایت زندگی زنان اقوام در کنار لباس های آنها یک آشنایی کامل درباره اقوام ایران را به بازدیدکنندگان عرضه می کند. اینجا برای همه گروههای سنی حرف دارد و جذاب خواهد بود. حتی برنامه های فرهنگی هم در کنار نمایش آثار در این موزه وجود دارد بنابراین بود که در سالهای گوناگونی این موزه یکی از بهترین موزه های کشور شناخته شد.
در میان بخش لباس اقوام می توان لباس های سنتی گران قیمتی را هم مشاهده کرد که گلشن و تیمش آنها را از شهرهای مختلف کشور جمع آوری کرده اند و یا خریده اند و به این موزه آورده اند.
او همیشه درباره لباس های سنتی اقوام حرفی برای گفتن دارد بعنوان مثال درباره لباس سنگسر اظهار داشت: بعضی از لباس های سنتی بسیار گران هستند مانند لباس سنگسر که حدود ۲۰ میلیون تومان هزینه دارد. چون پارچه اش دستبافت بوده و با نخ ابریشم دوخته می شود. تا چند سال پیش دو سه نفر بیشتر نبودند که این نوع لباس را می دوختند که آنها هم از دنیا رفته اند. دوخت این لباس چند ماه طول می کشد. چون از بالا تا پایین آن سوزن دوزی است. زیورآلاتی که به آن وصل می شود هم گران هستند. این لباس یک چادر به نام سرگیرا هم دارد که آن هم چیزی حدود ۲۰ میلیون هزینه دارد. در واقع یک لباس کامل سنگسری که محلی ها به آن «کژین شوی» می گویند را باید ۵۰ میلیون تومان خرید.
بخشی از این موزه به لباس های سنتی اختصاص دارد که گلشن فقط روی ۲۸ منطقه از ایران کار کرده است ازاین رو خیلی از نقاط و استانهای دیگر هستند که هنوز لباس های ناشناخته ای دارند. با این وجود گلشن اظهار داشت: مجموعه لباس های ما کامل نیست بعنوان مثال هنوز لباس مازندران را نداریم چون فرهنگ تهرانی ها به مازندران رفته و دیگر لباس سنتی را به تن مردم آن نمی بینیم. در روستاهای دور افتاده گیلان شاید بتوانیم هنوز لباس محلی بر تن مردم ببینیم.
بخش های دیگر این موزه به نمایش و معرفی عروسکهای افراد مختلف و عروسک های تاریخی و باستانی و حتی جدید می پردازد. در واقع موزه عروسکهای ملل در سال ۹۳ راه اندازی شد آنها با نمایش عروسک هایی از مناطق مختلف توانسته اند از عجیب ترین تا کوچکترین عروسک ها را در اینجا به نمایش بگذارند حتی مجسمه های کوچکی از فعالان حوزه کودک مانند هوشنگ مرادی کرمانی و نویسندگان کتابهای کودک هم در این موزه نمایش داده شده است. بخشی از این موزه هم به آثار مرحومه توران میرهادی از اساتید حوزه ادبیات کودک اختصاص پیدا کرده است.
اما در بخش مربوط به اسباب بازی ها هم که طرفدارانش بیشتر کودکان هستند هر آنچه که به وسیله بازی در بین کودکان و حتی بزرگسالان معروف است به معرض نمایش گذاشته شده است چه اسباب بازی های ایرانی و چه خارجی. از کوچکترین تا بزرگترین آنها. در حیاط این موزه هم گل کوچیک و فوتبال دستی یادآور خاطرات قدیم بزرگسالان است.
