تور مسافرتی: قلعه گنج استان کرمان قلعه و گنج ندارد ولی کویر، مردم میهمان نواز، محصولات کشاورزی، خرما، حصیر و صنایع دستی و هتلی به شکل کپر دارد و برای سلیقه هر گردشگری یک محصول ارائه می کند.
به گزارش تور مسافرتی به نقل از مهر، شهرستان قلعه گنج در جنوب استان کرمان قلعه ندارد گنج هم به معنای طلا و یا اشیای با ارزش ندارد ولی ذخیره گاهی از مردمی میهمان نواز و خونگرم است. هنرمند و بی آلایش و ساده. قانع با هر آنچه که خشکسالی و فقر بر سرشان آورد. مردم این شهرستان دور افتاده از مرکز استان کرمان، سال ها در منطقه ای زندگی کردند که تالاب جازموریانش به کویر جازموریان تبدیل شد. نخل هایشان را تیغ آفتاب شهید کرد. زمین های خشک ماندند با دمل هایی پر از فقر که نامش کپر بود.
کلات گنج یا کله گنج که به قلعه گنج معروف شده قلعه نیست. کلاتی بوده که تغییر حرف داده. گنجی که به آن اضافه شده شاید به خاطر زمینهای مرغوب حاشیه جازموریان است. گنجی بوده برای خودش در سال های پر آبی، پر از پرنده و چرنده. کلات گنج یعنی سرزمین پر از قنات و حاصلخیز.
حالا که خشکسالی زندگی را بر اهالی قلعه گنج تیره و تار کرده گنج آنها خودشان شده اند بی آنکه از داشته هایشان خبر داشته باشند. خشکسالی به آنها یاد داده فقط فکر کنند هیچ ندارند. کپر نشین هستند. کپر نشینی برای آنها نشان دهنده فقر مطلق شأن بوده است.
سال ۹۵ وقتی با همان شکل و شمایل و مصالح، کپرهایی که قرن ها در آن زندگی می کردند به دست دختری معمار، تبدیل به هتلی ۴ ستاره شد، دیگر نگاه ها به کپر فرق کرد. مردم قلعه گنج دیدند همانند کپرهایی که خودشان دارند، اتاق هایی ساخته شده که وزیر و رئیس و مدیر با کلی مسافر شهری دلشان می خواهد آنجا اقامت کنند درست در همان کپرهایی که موجب نفرت جوانانشان شده بود. مسافران از شهرهای دیگر به این کپرها می آمدند و حصیرهایی می خریدند که آنها هیچ وقت توجهی به آن نمی کردند. لباس هایی که آنها می دوختند مورد پسند مسافران شد و از اینکه مردم روستاها می توانند با سوزن و نخ صنایع دستی تولید کنند حیرت زده می شدند.
حالا بسیاری از آنها که در شهر قلعه گنج زندگی می کنند و دیده اند که چه اتفاقاتی درپی ساخت هتل و رفت و آمد مسافر و فروش صنایع دستی و غذاهای محلی می افتد، به اینکه در شهرشان نخستین هتل کپری جهان ساخته شده افتخار می کنند. خبر ساخت نخستین هتل کپری در قلعه گنج مثل توپی بود که صدا کرد و این شهرستان را با آن معروف کرد. حالا یک قلعه گنجی هم می تواند بگوید میزبان توریست می شویم چون هتل داریم.
مردم روستاهایی در مناطقی مانند رمشک و روستاهای اطراف به ابتکار مدیر داخلی همین هتل کپری یاد گرفتند که حصیرها را تمیزتر ببافند و آنرا به خارج از استان بفروشند. به سوزن دوزی هایشان ابتکار و خلاقیت اضافه کنند. غذایشان را در اختیار مسافر قرار دهند. اهالی جایی مانند روستای کشیت یاد گرفتند که خانه های کپری شأن را برای پذیرش میهمان و مسافر آماده کنند. برایش رختخواب تمیز بگذارند و غذای خوب بپزند و در ازای آن پول بگیرند. چون کشیت یکی از روستاهایی است که آب و هوا و مناظر زیبایی به واسطه وجود رودخانه و نخل دارد.
آنها از همین نخل خرما هم استفاده های جالبی کردند مانند تهیه محصولی مانند «مستوک». این محصول در واقع خرمای کوبیده شده با ادویه است که داخل برگ های درختچه های داز نگهداری می شود. همان درختچه های وحشی که محصول اصلی ساخت سبد و ظرف و طناب برای آنها شده است.
برای دیدن زیبایی های قلعه گنج باید مسافت هایی را طی کرد. گاهی جاذبه ای در بین همین روستاها نهفته که پنهان از همه است. مانند تلاقی کویر و جنگل در جاده ای که از صولان به رمشک می رود. جایی که نخل ها توسط یک رود احاطه شده اند و اطرافش تا چشم کار می کند کویر بیابان است و در گوشه ای از این بیابان کویر رمل.
یا در «چشمه گارو» مردم در کنار کویر رملی خانه ساخته اند. هر چند که برای یک بازدیدکننده بسیار زیباست ولی مردم آنجا از بس که خاک های بلند شده این کویر آنها را آزار داده دیگر زیبایی های کویر گارو به چشم شأن نمی آید همان مردمی که در کنار کپرشان خانه ای سیمانی ساخته اند ولی هنوز لباس سوزن دوزی به تن دارند.
مردم روستاهای قلعه گنج یا بندری هستند و یا بلوچی. بعضی از آنها هنر بندری را دارند و برخی دیگر هنر مردم بلوچ را. اما در مرکز قلعه گنج در بین آنها کرمانی کمتر دیده می شود و قلعه گنجی بسیار. این هم نشینی هم سبب شده در جایی مانند شهر مرکزی قلعه گنج وقتی در خیابان های اصلی آن قدم می گذاری از همه رنگ لباس و پوشش و اقوام ببینی.
سال ها بود که رفت و آمد به قلعه گنج زیاد نبود. کسی نمی دانست اگر به آنجا رفت کجا اقامت کند. بیمارستانی نداشت. غذاخوری نبود. مردم در فقر مطلق بودند هنوز هم هستند آنهایی که در روستاهای دورتر از شهر قلعه گنج زندگی می کنند. آنها که تا پایشان به بیمارستان تازه ساز برسد، جانشان را در جاده های پر پیچ و خم و کوه و کمر از دست می دهند یا کودکانشان تلف می شوند. روستاهای قلعه گنج کم نیست. اینجا از معدود شهرستان هایی است که تعداد روستا نشینانش از شهر نشین ها بیشتر است.
در میان همین فقر و نداری. طرح هایی اجرا شد که باید برای آنها ساعتها و روزها مدیران از تهران به این منطقه محروم رفت و آمد می کردند. مثل راه اندازی کارگاه ها، تجهیز کارخانه ها، ایجاد شغل برای مردم، طرح های تحقیقاتی و مطالعاتی و واردات بز مورسیای اسپانیایی برای تولید محصولات لبنی…. دستور خارج شدن این محدوده از محرومیت دستور مقام معظم رهبری بود. دستوری که اجرای آن به بنیاد مستضعفان داده شد تا بعنوان پایلوت در نظر گرفته شود. مناطقی که هم اکنون ۱۲ منطقه آن شناسایی شده است. مثل سروآباد، زهک، قصرقند، مراوه تپه و…..
در قلعه گنج حالا که بسیاری از طرح ها اجرایی شده و مردم این شهرستان در حال قوت گرفتن برای خودکفا شدن هستند، رفت و آمد مدیران هم به این منطقه کمتر می شود ولی جایش را کم کم مسافران و گردشگران می گیرند آنها که دلشان می خواهد یک شب هم که شده در قلعه گنج بمانند. از غذای محلی رستوران با ادویه های تند جنوبی بخورند و در سکوت کویر هوای تازه تنفس کنند. با خودشان از هنر دست زنان و مردان روستا حصیر به سوغات ببرند و از گوشه کنار مناطق گردشگری آن عکس یادگاری بگیرند. ولی تا دوری کامل فقر از روستاهای انبوه این شهرستان راه درازی در پیش است.
منبع: تور مسافرتی
