به دنبال دستور اختصاص فضایی از موزه فرش به بازارچه دائمی هنرهای سنتی و صنایع دستی، احمد محیط طباطبایی ـ رئیس ایکوم ایران (کمیته ملی موزه های ایران) ـ گزینه دیگری را پیشنهاد کرد.
به گزارش تور مسافرتی به نقل از ایسنا، وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی که نداشتن بازار و محلی برای عرضه محصولات صنایع دستی را مهم ترین مشکل هنرمندان می داند، بتازگی از دستوری که به موزه فرش داده تا قسمتی از فضای آن به بازار دائمی هنرهای سنتی و صنایع دستی تبدیل گردد، آگاهی داده است.
عزت الله ضرغامی در سخنرانی سمپوزیوم یکصد سال گردشگری، در شرح ماجرای این تصمیم و دستور، این طور اظهار داشت: اساسا یکی از اشکالات صنابع دستی عرضه است، ما باید تسهیل عرضه و تقویت تقاضا نماییم. سیاست ما در صنایع دستی این است. از خانم محمودیان (معاون صنایع دستی) سوال می کنم که کجا محصولات صنایع دستی را عرضه می کنید، می گوید در بازار تهران ۳۰ غرفه بود که کرونا آمد و بسته شد و الان عرضه نداریم. بنده در مسافرت ایلام همراه رئیس جمهور کامل از غرفه های صنایع دستی دیدن کردم، هنرمندان صنایع دستی در انواع و اقسام هنر غوغا کرده اند، فقط جایی برای عرضه ندارند. طرف در زمینه چرم بهترین کیف زنانه را ساخته است که به قیمت ۶۰۰ هزار تومان می فروشد. همین کیف را در سپهسالار و خیابان های مرکزی تهران دو سه میلیون تومان نمی دهند. این هنرمند از شیره جانش مایه گذاشته برای همین ۶۰۰ هزار تومان که جا ندارد آنرا عرضه نماید.
او افزود: در کنار موزه فرش، فضای بزرگی وجود دارد که مثل بیابان افتاده، جنوب آن پارک است و مردم در رفت و آمد هستند، در آن فضا گربه ها از سر و کول هم بالا می روند، کودکان کار آن جا جمع شده اند، آن قدر کثیف است که یک دفعه که سرزده رفتم، خواهش کردم ورودی این فضا را تمیز کنند، این جا موزه است، مردم حداقل رغبت کنند وارد موزه شوند. الان هم که البته حدود یک ماه پیش بود، فرمان داده ام آن محوطه باز را فورا به محل نمایش یا فروشگاه دائمی صنایع دستی تبدیل کنند. جمعیتی که آن جا می آید هیچ کجای تهران نیست، جمعه ها غلغله است و از پیاده رو آن نمی توان حرکت کرد.
اما احمد محیط طباطبایی ـ مورخ، پژوهشگر و رئیس ایکوم ایران (کمیته ملی موزه های ایران) ـ بعد از شنیدن این سخنرانی، پیشنهاد دیگری را بیان کرد که درباره آن به ایسنا اظهار داشت: بین دو موزه فرش و هنرهای معاصر زمینی قرار دارد که در طراحی اولیه به پارکینگ دو موزه اختصاص پیدا می کرد که متاسفانه هیچ گاه آن طرح عملی نشد؛ برای اینکه ۲۲ بهمن سال ۵۶ موزه فرش راه اندازی شد و فقط یک سال تا پیش از انقلاب فعالیت کرد و بعد از آن، طرح ادامه نیافت. در ضلع شرقی موزه فرش نیز یک زمین بازی است که قرار بود در آن قسمت، ساختمان فرش های بزرگ پارچه ساخته شود که این طرح هم اجرا نشد. این زمین بعدها گرفته شد و به تصاحب پارک درآمد.
او اضافه کرد: بین دو موزه هنرهای معاصر و موزه فرش زمینی وجود دارد که قرار بود پارکینگ شود که نشد. همین فضا در دهه ۶۰ به بازارچه فروش تولیدات زندانیان آزادشده و افرادی که گرفتار معضل و مشکلاتی بودند، تبدیل شد تا به کار مثبت روی آورند. این فضا به تدریج و با دست به دست شدن، به بازارچه ای تبدیل شد که نمی گردد اسمی روی آن گذاشت؛ بازارچه صنایع دستی یا صنایع محلی یا چه؟ همه چیز در این بازار پیدا می شود، درحالی که مِلک آن متعلق به موزه هنرهای معاصر است و می تواند به بازار صنایع دستی تبدیل گردد و در اختیار تولیدکنندگان هنرهای سنتی و صنایع دستی قرار گیرد و همه از شهرداری تا مدیریت دو موزه کمک کنند تا این بازارچه در زمینی که قبلا کاربری مشابه داشته، برپا شود.
رئیس کمیته ملی موزه های ایران (ایکوم) با اشاره به اینکه بهتر است نظم موزه فرش به هم نخورد، اظهار نمود: فضای موزه حتما به کارهای در رابطه با فرش باید اختصاص داشته باشد و فضای دیگری از آن محدوده را برای بازارچه صنایع دستی، هنرهای تجسمی و معاصر استفاده کنند.
محیط طباطبایی با اشاره به تصمیم هایی که در مقطعی برای جمع آوری این بازارچه در حاشیه موزه هنرهای معاصر گرفته شده است، اظهار داشت: قرار بود این بازارچه جمع شود و تا جایی که یادم است موزه هنرهای معاصر سند ملکی زمین آنرا هم گرفته است. شاید بهتر باشد این زمین به آن چه از اول بوده، برگردد و مختص تولیدکنندگان هنرمند بخش صنایع دستی و هنرهای سنتی باشد.
