به گزارش تور مسافرتی، مدیرکل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری هرمزگان اظهار داشت: رشته حصیربافی میناب در اجلاس کمیته ملی استاندارد میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی و با تایید کارشناسان، موفق به دریافت نشان ملی استاندارد به شماره ۲۰۶۰۵ شد.
به گزارش ایرنا، محمد محسنی روز چهارشنبه با بیان این خبر به رسانه ها، ضمن اشاره به این که حصیربافی یکی از رشته های صنایع دستی سنتی و پرارزش شهرستان میناب است که به واسطه قدمت طولانی و استفاده از مواد اولیه بومی، جایگاه ویژه ای در میان هنرهای دستی منطقه دارد، اظهار نمود: حصیربافی در میناب نه تنها منبع درآمد برای خیلی از خانوارهای محلی است، بلکه بخشی از هویت فرهنگی مردم این منطقه را هم تشکیل می دهد.
وی بیان نمود: محصولاتی که کد استاندارد دارند، قابلیت رقابت بیشتری در بازارهای داخلی و خارجی دارند و این نشان ملی به محصولات کمک می نماید تا بعنوان کالای معتبر و قابل اعتماد شناخته شوند و برای محصول هویت ایجاد می کنند.
مدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی هرمزگان خاطرنشان کرد: در سال ۱۴۰۱ هم رشته گلابتون دوزی موفق به دریافت کد استاندارد به شماره ۲۳۳۱۴ شده بود.
حصیربافی هنر زنان و مردان سرزمین نخل و خرما و از رایج ترین صنایع دستی هرمزگان بوده است؛ تاریخچه این هنر به پیش از هخامنشیان متعلق می باشد، هنرمندان این رشته از برگ درختان خرما، که به زبان عامه منطقه به «پیش مُغ» مشهور است، وسایلی حصیری مانند زنبیل، زیرانداز، ناندان، تویزه، بل، سفره، بادبزن، جارو، سبد و کلاه را تولید می کنند و هم اکنون این فرآورده های حصیری در روستاهای میناب، بشاگرد و بندرلنگه عرضه می شود.
از قدیمی ترین صنایع دستی و به قول برخی مورخان، شاید قدیمی ترین آنها، حصیربافی است. نمونه های به دست آمده در میان النهرین و آفریقا نشان داده است که این هنر منشاء نساجی، سفالگری یا کوزه گری هم بوده است. اولین زیراندازهای تهیه شده توسط انسان ها، بافته های حصیری بوده و همینطور اولین سرپناه ها به کمک حصیر و نی پدید آمده است.
بیش از ۴۰۰ نوع صنایع دستی در میناب وجود دارد که شامل جهله، گشته سوز، گلابتون دوزی، خوس دوزی، بادله دوزی، شک بافی و حصیر بافی بوده و در بازارهای داخلی و خارجی به فروش می رسد.
